Even niet over corona vandaag, maar over een ander virus: dat van het zwerfafval. Afgelopen zaterdag liep ik een stuk mee met Joost Kam uit de Wijk, die samen met zijn vrouw Noes en dorpsgenoot Caecile Cnoops, die het ruimen van zwerfaval combineerden met het zaaien van een bloemrijk mengsel in de berm nabij Dickninge.
Joost kwam zo’n zeven jaar geleden al in deze krant omdat hij fietsend van zijn werk in Meppel naar huis in de Wijk, onderweg steeds afstapte om afval in de berm van de Schiphorsterweg op te pakken en mee te nemen in een plastic zak. Ik vond dat toen al een geweldige actie en heb er respect voor dat hij het nog steeds doet. Op Facebook probeert hij anderen te inspireren en hij had eigenlijk zaterdag een hele groep mee willen nemen op zwerfvuiljacht, in combinatie met het zaaien van mengsels, waar bloemen uit moeten komen die weer insecten aantrekken, die de eikenprocessierups aanvallen. Corona gooide roet in het eten, maar dat wil niet zeggen dat er niet opgeruimd kan worden.
In de berm
Zaterdag bedroeg de vuilnisbuit vier zakken en ik heb met eigen ogen gezien wat mensen allemaal in de berm flikkeren. Het is om triest van te worden, onbegrijpelijk ook dat mensen niet eens de moeite nemen om hun eigen afval mee naar huis te nemen om het daar in de prullenbak of glasbak te deponeren. Mensen die naar een fastfoodketen gaan, er heerlijk van smikkelen, waarschijnlijk een dikke boer laten en vervolgens het raampje van hun auto opendraaien en de bende er maar gewoon uitgooien. Hersenloos gepeupel is het, waarschijnlijk dezelfde mensen die in de supermarkt stennis maken over anderhalve meter afstand, het verplicht winkelen met een wagentje of mandje en dan de hardwerkende caissière of vakkenvuller uitschelden.
We kunnen dat volk missen als kiespijn, een heropvoedingskamp is de plek waar deze groep een tijdje in quarantaine gezet moet worden. Liefst ergens in een kale woestenij waar ze eens voelen hoe het is om op jezelf aangewezen te zijn. Waar je leert sociaal te zijn, waar je verantwoordelijkheid moet nemen en waar je wellicht een beter mens wordt. Ben ik nu te hard? Nee, ik vind van niet, want zeker in deze verwarrende en beangstigende tijd van corona kunnen we deze onopgevoede druiloren missen als kiespijn. Opgeruimd staat netjes.
Geen genoeg
Terug even naar Joost Kam en zijn volgelingen, van die mensen kunnen we er juist géén genoeg hebben. Want hoe moeilijk is het in de eerste plaats om jouw eigen vuilnis mee te nemen en in de tweede plaats om de rommel die de druiloren achterlaten, even mee te nemen? Als ik ergens wandel en ik heb een zak bij me, pak ik de rommel ook van de grond. Net als al die ploggers die in De Wolden, Meppel, Hoogeveen of waar dan ook actie zijn: hardlopen en vuilruimen tegelijk, prachtig toch? Opgeruimd staat netjes. Alleen moet je vandaag de dag meer dan ooit oppassen wat je oppakt, want wellicht zit er wel een spoortje corona aan het afval. Handschoenen zijn dan geen overbodige luxe, maar geen fluwelen graag. Die zijn voor die druiloren niet geschikt, maar ook voor dit zwerfafval niet.
Peter Nefkens
