Wat raar dat Fieke geen echt verdriet toont. Dat hij dood is, lijkt haar niets te kunnen schelen. Maar Fieke toont ook eigenlijk haar gevoelens nooit zo, bedenkt Ama… En ach, Fieke is wel vaker een beetje een rare wat dat betreft. Wie niet voor haar is, is tegen haar en ze kan omslaan als een blad aan een boom.
Ama heeft dat al een paar keer meegemaakt, vooral met de andere pensiongasten. Phileine Forel, één van de allereerste pensiongasten van stal Happy Horse, heeft vanaf het begin geprobeerd om Ama wat wegwijs te maken op de boerderij en heeft Ama ook vaak geholpen met het rijden en de verzorging van Fador. Phileine heeft een schat aan ervaring en ze had er zichtbaar plezier in om de onervaren Ama verder te helpen met handige tips en aanwijzingen. Maar Phileine en Fieke, dat botert niet zo. Phileine is altijd keurig gekleed, ook tijdens haar rij-uurtjes en Ama vindt dat eigenlijk wel heel chique. Maar Fieke mopperde en schamperde altijd op die ‘kouwe kak’ zoals zij het noemt en uiteindelijk had Fieke’s negatieve houding ervoor gezorgd dat Phileine wat meer afstand hield. Bovendien heeft Phileines prachtige merrie de laatste tijd nogal vreemde kuren waardoor haar jonge bijrijdster Kimmie vaker op het paard zit dan Phileine zelf die, zoals ze dan zelf lachend verkondigt, nog te jong is om al arbeidsongeschikt te raken. Omdat Phileine als enigst kind niet alleen het kapitaal van haar ouders heeft geërfd, maar ook het gerenommeerde advocatenkantoor van haar vader en daardoor niet altijd evenveel tijd heeft voor haar paard, komt Ed, de vriend van Phileine, de hooghartige merrie Suleika steeds vaker verzorgen. Ed is volgens Ama zelfs vaker op stal dan thuis en ze vraagt zich wel eens af wat voor baan hij heeft, want hij komt altijd op de gekste tijden. Hij heeft zich destijds netjes aan Ama voorgesteld. “Ed Aedelman, met a-e”, zei hij met een charmante knipoog naar Ama, terwijl hij ondertussen de zware zak voer waar Ama op dat moment mee zeulde van haar overnam. Ed is altijd één en al charme en voorkomendheid. Phileine boft maar, denkt Ama. Een man die zo leuk is en die ook nog voor je paard zorgt. Ook voor Kimmie, de jeugdige bijrijdster van Suleika, is hij altijd even vriendelijk. Ze wordt bijvoorbeeld vaak door Ed naar huis gebracht als het slecht weer is. En dat is maar goed ook, want Kimmie wordt altijd snel door haar moeder afgezet bij de boerderij waarna moeders weer snel naar huis rijdt om vooral niets te hoeven missen van de soapseries die ze stuk voor stuk ademloos volgt en waardoor ze regelmatig vergeet om Kimmie weer op te halen. Gelukkig is er dan altijd Ed, die toch dezelfde kant op moet.
Ama gaat eerst maar eens het halstertouw van Fador opzoeken. Dan schakelt ze het apparaat dat stroom op het schrikdraad zet, uit en dan pas kan ze Fador uit de wei vissen.
“Hee Ama”, hoort ze achter zich. “Zoek je dit soms?” Achter haar staat de lange, tengere Madelief met twee halsters en twee touwen in haar handen. “Ik wilde net Aafke gaan pakken, zullen we samen gaan?” Ama kijkt naar het vrolijke gezichtje van Madelief en knikt. Ze kan wel wat hulp gebruiken bij het naar zich toe lokken van Fador en Madelief heeft met haar tengere postuur soms wat hulp nodig bij het door de wei navigeren van haar klassieke, robuust gebouwde Friese merrie Aafke. Ze lopen naar de wei en onderweg kijkt Madelief haar van opzij wat schuchter aan. “Erg he… van Koen…”, zegt ze. Ama is blij dat ze er even met iemand over kan praten. “Ja, ik kon ook bijna niet slapen vannacht. Ik zag elke keer weer dat plastic, en zijn gezicht er onder…” Madelief rilt. “Vreselijk.” Even blijft het stil. “Weet je”, begint Madelief dan een beetje aarzelend, “de politie heeft mij helemaal niks gevraagd.” Ama kijkt haar aan. Madelief’s anders zo ontspannen en vrolijke gezichtje staat een beetje strak en haar wenkbrauwen fronsen. Zou ze ergens mee zitten? “Had je ze wel wat willen zeggen dan?”, vraagt Ama. Madelief zucht een beetje, blijft stil staan en kijkt naar de dommelende paarden in de verte. “Jojanneke zegt dat ik niet zomaar mensen mag gaan beschuldigen, maar ik denk dat Harry er iets mee te maken heeft”, zegt ze. “Dat van Koen bedoel ik. Harry doet vaak een beetje raar en hij loopt altijd meteen weg als je er aan komt en als hij denkt dat je het niet ziet, nou dan staat-ie gewoon alles en iedereen een beetje te bespioneren hier volgens mij en ik denk dat Koen dat ook vond want Koen had wel eens ruzie met Harry en iedereen denkt dat Harry een beetje dom is maar…” Ama onderbreekt de woordenstroom van Madelief. “Koen rúzie met Harry? Weet je dat zeker Madelief? Want dan moet de politie dat denk ik wel weten hoor.”
Harry is de klusjesman van de pensionstal, afgekeurd voor het zware werk in de wegenbouw dat hij al vanaf zijn zestiende jaar heeft gedaan. Na de dood van zijn vrouw, die hij lange tijd thuis verpleegd had, was hij steeds vaker bij de pensionstal van de bevriende familie van Zonne gekomen en uiteindelijk was hij aangenomen als klusjesman. Harry die, nu Ama er over nadenkt, inderdaad altijd overal bij staat, maar niet vooraan, hij houdt zich altijd een beetje op de achtergrond. En dat was qua uiterlijk niet nodig, grinnikt ze in zichzelf. Want Harry is één van die mannen die met het klimmen van de jaren alleen maar knapper wordt. De zevenenveertigjarige Harry heeft met zijn licht getinte huid, bruine ogen en grijzende slapen wel iets weg van George Clooney. Maar inderdaad, Ama heeft ook vaak meegemaakt dat Harry zich snel uit de voeten maakte als zij er aan kwam. Zoals die keer dat Ama Kimmie troostte toen Suleika haar hard tegen de staldeur geduwd had en de zoveelste blauwe plek had opgelopen door Suleika’s drammerige gedrag. Hoewel Phileine goed kan rijden, is ze zelf altijd net iets te toegeeflijk voor de eigengereide merrie. Als Kimmie vervolgens wel op haar strepen blijft staan, gooit Suleika nog wel eens haar gewicht in de strijd. Eigenlijk was Harry nog eerder bij Kimmie geweest dan Ama, maar zodra hij Ama in het oog kreeg, had hij rechtsomkeert gemaakt. Hoe meer Ama er over nadenkt, hoe meer ze zich kan herinneren aan vreemde gedragingen van Harry. Hij staat sowieso heel vaak bij de stal van Suleika. En eigenlijk is dat haar al opgevallen vanaf de periode waarin de gekke buien van Suleika waren begonnen. Zou Harry daar soms iets mee te maken hebben? Eigenlijk heeft Ama Harry altijd gewoon een aantrekkelijke, maar ongeneeslijk verlegen man gevonden, maar nu… Pff, het begint Ama een beetje te duizelen. Eerst maar eens duidelijkheid krijgen bij Madelief.
“Durf je dit ook aan de politie te vertellen?”, vraagt ze haar. Madelief kijkt naar de grond en twijfelt. “Alleen als Jojanneke het niet te weten komt. Ze werd vanmorgen boos toen ik er over begon. Je mag mensen niet zomaar beschuldigen zei ze. En iets over dat je onschuldig bent tot iets anders bewezen is of zo. Ik wil niet nog meer ruzie met Jojanneke hoor, als ik weer ruzie maakte, dan mocht ik van papa een week niet naar stal.” Ama zucht, dat is dan weer lekker. “Joh, we gaan eerst wat met de paarden doen en dan zal ik wel proberen om dat aan de politie door te geven. Alleen als het helemaal niet anders kan, dan noem ik jouw naam en zal ik het hen ook even het een en ander uitleggen over Jojanneke.”
Madelief komt sinds de dood van haar moeder al jaren met haar vader op de pensionstal en reed daar eerst een eigen pony en nu een Fries paard. De slanke, pezige Jojanneke met haar bijna gemillimeterde zwarte haar is al bijna een jaar Madelief’s stiefmoeder. Jojanneke is ruim een jaar geleden ook met een Fries paard bij de pensionstal gekomen en heeft vanaf dag één ongegeneerd achter de vader van Madelief aangezeten. Ama en Fieke hebben zich er regelmatig over verbaasd hoe openlijk ze hem het hof maakte en zich via allerlei leuke uitstapjes en buitenritjes met Madelief een plaats in zijn leven wist te verwerven waar hij haar uiteindelijk niet meer uit kon of wilde verwijderen. Zodra de relatie officieel beklonken was, had Jojanneke weer net als voorheen meer belangstelling voor haar mantra’s, tantra’s en andere esoterische zaken dan voor Madelief, maar dat leek niemand op te vallen. Dat ze de laatste tijd van weinig belangstelling was afgegleden naar boze stiefmoeder, leek verband te houden met Madeliefs snelle vooruitgang in het paardrijden. Madelief won prijs na prijs terwijl Jojanneke blij mocht zijn als ze haar paard binnen de grenzen van het wedstrijdterrein kon houden. Glimlachend denkt Ama terug aan die keer dat ze mee was gegaan naar zo’n concours. Er waren op een groot weiland met behulp van witte bordjes met letters er op grote vakken uitgezet waarbinnen de dressuurruiters een aantal voorgeschreven figuren moesten rijden. Madelief stuurde haar dikke, lompe Aafke behendig van bordje naar bordje maar Jojanneke had haar slanke, hoogbenige dressuurtopper maar met moeite in bedwang kunnen houden en had aan één stuk door gemopperd over het weer, de hobbels en gaten die ze in het weiland meende te ontdekken, de partijdigheid van de jury en het gebrek aan hulp en bijstand van Joop, de vader van Madelief. Nee, Madelief heeft het de laatste tijd niet gemakkelijk met Jojanneke. Ama bedenkt dat ze eerst maar de paarden gaat trainen samen met Madelief en pas daarna met haar informatie over Harry naar de politie zal stappen. Dat Harry de rest van de middag alleen maar bij haar stal lijkt rond te hangen, maakt Ama er niet geruster op. Zou hij iets doorhebben?
Ik wist niet dat het zo gemakkelijk zou zijn. Ik had het me altijd heel anders voorgesteld. Ik dacht dat het zwaar zou zijn, dat ik het eigenlijk niet zou kunnen. Maar het ging eigenlijk vanzelf. Het rare is alleen dat ik niets voel. Geen medelijden, geen wroeging, geen spijt, maar ook geen opluchting. Niets van dat alles. Het is alsof het niet gebeurd is. Of in elk geval, alsof ik er niets mee te maken heb. Dat hij er niet meer is, doet me ook niets. Hij had gewoon anders moeten reageren. Of me eerder moeten vertellen wat ik nu weet. Ik ben wel benieuwd hoe het nu verder gaat. Want ze zijn hier niet meer geweest. Ze hebben hem meegenomen, ze hebben met wat mensen gepraat en dat was het schijnbaar.
Ik ben wel blij dat het zo gemakkelijk gaat. Dat schept perspectief voor de toekomst. Want soms is het leven gewoon beter als iemand niet meer mee doet. Het is nu alleen zaak dat het gemakkelijk blijft. En daar ziet het wel naar uit. Een gesprekje hier, een gesprekje daar. Bij de één wat zaaien, bij de ander wat oogsten. Net niet teveel zeggen en net niet te weinig. Dat stuurt meningen en gedachten in een bepaalde richting. Alleen bij haar lijkt dat niet te lukken. Ik krijg er geen vat op. Nee, het is goed dat ik nu weet hoe het moet. Dat ik weet hoe het gemakkelijk kan en hoe het geen gevolgen heeft. Want ze kan dan wel denken dat zij hier de koningin is, maar zo is het natuurlijk niet. Het wordt tijd dat er nog iemand gaat verdwijnen.
