Haar vriendin en instructrice Sietske Graaijstra adviseerde Ama om Fador regelmatig te longeren. “Als je longeert dan wordt je paard getraind door het aan een lange lijn op een cirkel om je heen te laten lopen”, zei ze. “Zo oefen je de stelling en buiging, waardoor hij wat soepeler wordt in zijn spieren en bouwt hij conditie op.”
Ze legde uit hoe Ama dat aan moest pakken en het principe klonk heel simpel. Toch kwam Ama er al snel achter dat longeren er gemakkelijker uitziet dan het is. Waar de paarden van haar stalgenoten ontspannen met hun hoofd omlaag aan de lange lijn draafden en hun rug mooi rond maakten, rende Fador maar wat in het rond en hield zijn hoofd zo hoog mogelijk om toch maar niets te missen van wat er verder in zijn omgeving gebeurde, klaar om weg te sprinten bij eventueel onraad. Ze kreeg van iedereen tips om te longeren met touwtjes aan het hoofdstel en de longeersingel of met extra teugels aan het hoofdstel of met een ingewikkeld systeem waarbij touwen met kleine katrolletjes en elastiek rond het hele paardenlichaam liepen, maar ze had geen idee hoe ze dat in haar eentje voor elkaar moest krijgen. Toen ze Sietske vroeg of ze haar wilde helpen, kwam die aanzetten met een longeerhulp bestaande uit een dik touw dat over de rug werd gelegd, met aan de uiteinden twee dunnere koorden die tussen de voorbenen door aan het bit werden bevestigd. Een simpel, maar zeer doeltreffend hulpmiddel, waar ze zich al snel in haar eentje mee kon redden.
“Ik ben superblij met die longeerhulp”, zegt Ama tegen Fieke. “Voor beginners zoals ik is het de uitvinding van de eeuw. Ik longeer hem er één- of tweemaal per week mee en ik zie nu zelf ook dat hij veel soepeler wordt en dat zijn spieren steeds sterker worden. Ik heb zelfs het idee dat ik het kan merken tijdens het rijden.” Fieke knikt instemmend. “Dat weet ik wel zeker. Hij gaat zijn rug meer gebruiken. Omdat zijn spieren sterker worden, kan hij ze ook beter gebruiken tijdens het rijden. Daar heb je alleen maar profijt van.”
Ze praten nog een tijdje door over hun paarden, tot Ama begint te gapen. “Het is al half twee”, schrikt ze, op haar horloge kijkend. “Sorry Fieke, ik vond het weer heel gezellig, maar ik moet je nu toch echt naar huis sturen, want het is morgen weer vroeg dag. Ik heb morgen een deadline en ik moet er heel vroeg uit om die te halen. Door alle tijd die ik in Fador steek, komt mijn werk soms wat in de knel.” Fieke lacht. “Nou ja, jij bent tenminste freelancer en kan zelf je dag een beetje indelen. Ik kan alleen maar rijden na mijn werk. En dan ben ik nog blij dat ik in de zorg zit en wisselende diensten heb. Want dan lukt het me gelukkig om ook af en toe overdag te rijden. Dat is veel leuker dan alleen maar ’s avonds, zeker in de winter.”
Pas als Ama in haar bed ligt, denkt ze weer aan Koen. Ze kan zich gewoon niet voorstellen dat iemand hem iets aan zou willen doen. De springruiter heeft het ver geschopt en reed al jaren aan de wereldtop. Hij had de mooiste, beste en duurste paarden tot zijn beschikking, maar bleef daarnaast zijn eerste paard Arco trouw berijden. De hengst was inmiddels 23 en allang niet meer geschikt voor de wedstrijdsport. Maar Koen zei altijd dat de band tussen hen zo hecht was dat hij hem niet kon missen. “Zo’n paard ontmoet je maar eenmaal in je leven”, had hij haar ooit verteld. “Bij veel hengsten moet je altijd blijven werken aan het leiderschap en aan de gehoorzaamheid, maar bij Arco en mij lijkt dat inmiddels allemaal vanzelf te gaan. Ik heb niet alleen het idee dat ik bijna zijn gedachten kan lezen, hij kan dat ook bij mij. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, zeker wanneer een man zoiets zegt, maar Arco en ik, daar komt niemand tussen.” Zo trouw als Koen was aan zijn paard, zo was hij dat ook aan de mensen om hem heen. Ama had hem nog nooit betrapt op een onaardig woord. Hij drong zich nooit op de voorgrond, maar als hij merkte dat iemand het moeilijk had, wist hij net datgene te zeggen waardoor je weer verder kon. Maar nooit op een betweterige manier. Nee, Ama kan zich niet voorstellen dat zo’n man een vijand kon hebben die hem dood zou willen hebben.
Opgeruimd staat netjes. Maar wel jammer dat uitgerekend zij hem vond. Nu staat ze nog meer in de spotlights dan anders. Want oh, wat was dat een schrik. Stel je voor dat ze er een trauma aan overhoudt. Ja, dat moet je natuurlijk voorkomen. Ze weet het weer perfect uit te buiten. Eén en al aanstellen en profiteren van de situatie. Ze denkt dat ik dat niet doorheb, maar ik weet hoe die Barbiepoppen denken. Alles waarmee ze de show kunnen stelen, grijpen ze van harte aan. Maar ach, ze heeft haar langste tijd gehad. Net zoals die andere trut met dat mooie paard van haar. Als alles verloopt volgens plan, dan gaan die twee vanzelf wel een keer tegelijk. Maar ik laat haar niets merken. Ik blijf vriendelijk en belangstellend en met het einde in zicht, kost me dat geen enkele moeite.
Hoofdstuk 3
De volgende dag moet Ama eerst hard aan het werk voor ze zich met haar Fador kon bemoeien. Maar diep in haar hart vindt ze dat niet echt erg. Fador mist ze natuurlijk wel , maar die donkere schuur met die afgezette plek voor de trekker… En het zal vast wel druk zijn op de boerderij vandaag vermoedt ze. De politie, alle pensiongasten en dan nog de nodige ‘ramptoeristen’ natuurlijk. Koen Enkeldijk was een populaire ruiter geweest met een echte fanclub vol ponymeisjes. Het zou Ama niet verbazen als de eerste bloemstukjes, kaarsjes en knuffelpaardjes al op de plek des onheils waren achtergelaten door snikkende pubers.
Ze zucht diep en probeert zich weer te concentreren op het enorme computerscherm voor haar. Het is een interessante opdracht waar ze mee bezig is, maar nu ze zoveel aan haar hoofd heeft, valt het niet mee om iets creatiefs te produceren voor haar klant. Ama had lange tijd maar weinig werk gehad en was al bijna ingegaan op een voorstel van Fieke om als hulpkracht te solliciteren bij de zorginstelling waar Fieke zelf ook werkte. Alles beter dan failliet gaan. Toen ze haar zorgen een keer uitsprak bij een kop koffie in de kantine van Happy Horse, was Koen bij haar en Fieke komen zitten en had geïnteresseerd naar haar werk gevraagd. Een beetje verlegen legde Ama uit wat haar werk inhield. Fieke had niet bepaald onder stoelen of banken gestoken dat ze Koen een interessante man vond en dat had het gesprek wel iets bemoeilijkt. Het viel niet mee om serieus over je werk te praten als je vriendin voortdurend tussenbeide kwam en druk probeerde om het gesprek haar kant op te draaien. Gelukkig wist Koen dat handig af te weren en een dag later werd Ama opgebeld door de klant waar ze nu voor werkte. Blijkbaar had Koen zijn netwerk ingezet om Ama aan meer werk te helpen en ze is hem er nu nog steeds dankbaar voor.
Na een lange ochtend intensief werken, rekt Ama zich tevreden uit achter haar toetsenbord. De deadline is gehaald. Al werkend heeft ze haar concentratie weer weten te vinden en het eindproduct is prachtig, al zegt ze het zelf. Nu eerst wat eten en dan snel naar Fador.
Met alle drukte op de boerderij vandaag gaat ze hem maar even longeren en niet rijden. Ama liet zich nog te vaak verrassen door speelse ‘schrik’-reacties van Fador en viel dan vaak nog net niet van Fador af. Daar heeft ze vandaag even geen zin in. Terwijl ze met haar autootje langs de weilanden van de familie van Zonne rijdt, ziet ze dat Fador met zijn buurpaarden in het zonnetje staat te dutten in de wei. Bijna jammer om die rust te verstoren, denkt ze. Sietske heeft haar onlangs nog uitgelegd dat Fador afgezien van het uurtje dat hij met Ama aan het werk is, nog 23 uur per dag kan luieren en nietsdoen en sindsdien is Ama wat fanatieker gaan trainen met Fador. Ja trainen noemt ze het sinds kort. Vroeger had ze het altijd over ‘ik ga even rijden’, maar sinds ze een eigen paard heeft en privéles van Sietske is ze alles wat serieuzer is gaan aanpakken, en is haar terminologie ook wat serieuzer geworden.
Ook Koen Enkeldijk heeft haar vaak tips gegeven en geholpen. Ineens voelt Ama de tranen weer opwellen. Hij is altijd zó ontzettend aardig tegen haar geweest, en nu…. Hoe kón iemand zoiets doen. Wat een vreselijke manier om dood te gaan, gestikt in een stuk plastic.
En wat raar dat Fieke geen echt verdriet toont. Dat hij dood is, lijkt haar niets te kunnen schelen. Maar Fieke toont ook eigenlijk haar gevoelens nooit zo, bedenkt Ama…
Voor wie graag in één ruk door wil kunnen lezen: “Ingewikkeld” is ook gewoon in de boekwinkels en bij onder andere BOL.com te bestellen. ISBN 9789462543782, prijs 15,50
