Gelukkig maakte ze inmiddels ook regelmatig buitenritten met Gerald. Daar had ze eigenlijk veel meer plezier in en Gerald ook, dat was wel duidelijk.
Op één van hun ritten vertelde Gerald dat Teddy met de kleinere kinderen die kwamen lessen altijd fantastisch was, maar zodra het pubermeisjes werden, was de lol er voor Teddy vanaf. Ze werd dan alsmaar kritischer en beschuldigde hem er ook wel eens van dat hij de oudere meisjes of één van de lessende huisvrouwen aantrekkelijker vond dan zijn eigen vrouw. Momenteel was ze ook vaak jaloers op Ama, vertelde hij, maar daar moest ze zich maar niets van aantrekken. Teddy was nu eenmaal heel onzeker.
De laatste les die Ama op manege de Buitenburgt had gereden, zou ze niet gauw vergeten. Ze was al twee weken niet meer van een paard gevallen en ze had eindelijk weer iets meer zelfvertrouwen. Zoals voor elke les verdrongen de meiden zich voor het bord waar Teddy altijd opschreef wie er op welk paard mocht rijden. Achter Ama’s naam stond Zoefje. De andere meiden reageerden een beetje jaloers. Jeetje, Ama mocht op Zoefje, de door Teddy zelf gefokte en getrainde jonge merrie die nog nauwelijks in de lessen had gelopen. Nou die Ama had duidelijk een streepje voor bij Teddy dat was wel weer duidelijk. Hoofdschuddend vertrokken ze naar de zadelkamer.
Ama wist niet of ze nu trots moest zijn dat ze op de onervaren Zoefje mocht rijden, of dat ze nu zenuwachtig moest worden. Ze haalde het zadel en hoofdstel van Zoefje en al snel stapte ze met een opgezadelde Zoefje de rijbak in en steeg op. Zoefje vond tot nu toe alles best. Ama vond haar beugelriemen wel wat lang. Ze moest bijna op haar tenen staan om bij de stijgbeugels te kunnen, dat was toch niet goed? Ze stapte naar Teddy die al op haar vaste plek in de hoek van de bak met haar armen over elkaar geslagen stond en Ama vroeg of de beugelriemen niet op de één of andere manier korter gemaakt konden worden. Maar Teddy antwoordde glimlachend dat haar been zo juist heel mooi lag en dat ze op Teddy’s eigen zadel zat en dat daar niet aan de beugelriemen gemorreld ging worden.
De les verliep prima. Zoefje reageerde supersnel op de aanwijzingen die Ama met haar benen gaf en ze was veel vlotter en attenter dan de andere paardjes waar Ama tot nu toe op gereden had. Aan het eind van de les kwam altijd de galop aan de beurt. De helft van de meisjes moest met hun paardje in het midden van de bak gaan staan terwijl de andere helft er omheen galoppeerde en vervolgens werd er gewisseld.
Ama draafde over de hoefslag en gaf, zoals Teddy haar dat geleerd had, vóór de hoek de hulpen voor de galop, ze kon het inmiddels dromen. Binnenbeen op de singel, buitenbeen achter de singel, binnenhand iets naar voren en hop! Maar deze keer verliep het anders. In plaats van rustig aan te galopperen, sprintte Zoefje weg, waardoor Ama uit balans raakte. Haar voeten gleden uit de beugels die daarna los langs de flanken van Zoefje klapperden. Zoefje reageerde panisch en racete als een dolle door de bak, terwijl Ama voelde hoe ze haar evenwicht steeds meer kwijtraakte. “Help”, schreeuwde ze toen ze voorbij Teddy scheurde. Maar Teddy stond in de voor haar kenmerkende houding met de armen over elkaar geslagen, vertrok geen spier. “Zítten Ama”, zei ze rustig en daarna herhaalde ze in het snelle ritme van Zoefje’s galop. “Zitten… zitten…. zitten!” Maar Ama kon niet meer zitten, zonder de stijgbeugels aan haar voeten had ze nergens meer houvast. Ze gleed opzij en viel hard op de grond. Zoefje rende in paniek verder en werd opgevangen door een glimlachende Teddy. “Kom Ama, meteen er weer op anders durf je de volgende keer niet meer.”
Ama liep met bibberende benen naar Zoefje. “Hooo maar meisje”, zei ze met onvaste stem. “Hoooo maar.” Teddy hielp haar met opstijgen. Ama probeerde uit te leggen dat ze niet met zulke lange beugelriemen kon rijden, maar Teddy gaf geen krimp. Het was haar zadel en er werd niet aan de beugels gerommeld. De les ging verder en Ama moest nog een keer aan galopperen met Zoefje.
Maar Ama was er klaar mee. “Ik ben duizelig”, verklaarde ze. Ze had gezien dat daar in de kinderlessen altijd uitstappen en afzadelen op volgde. Teddy keek haar een beetje smalend aan. “Prima. Uitstappen en afzadelen”, zei ze kortaf. Later in de kantine hadden de andere meiden elkaar vermaakt met het nadoen van Ama’s hulpkreten en haar paniekerige gezicht. Ama lachte als een boer met kiespijn mee en werd aangesproken door een oud-manegeklant die naast haar was komen zitten. Ze kende haar wel van gezicht, want ze woonden al jaren in dezelfde straat, maar ze hadden elkaar eigenlijk nog nooit gesproken.
“Hoi ik ben Fieke”, zei de vrouw opgewekt en streek een lok van haar moderne asymmetrische donkere kapsel achter haar oor.
