Ze stopt opeens middenin haar zin. Ed. Dat ze daar niet eerder aan gedacht heeft. Zou hij die riem hebben doorgesneden? Tjonge, wat valt haar dat van hem tegen.
Sietske, Geert en Angelique kijken haar vragend aan, maar Ama schudt haar hoofd. Ze is niet van plan om iemand zomaar te beschuldigen, maar het is wel heel erg vreemd wat er hier de laatste dagen allemaal is voorgevallen. Ze neemt zich voor om de zaak eens grondig uit te gaan zoeken voor er nog meer gekke dingen gebeuren. Want ze is niet van plan om zichzelf te laten wegjagen. Door niets en niemand. Ze is zo in gedachten verzonken dat ze niet ziet hoe Sietske kijkt naar de man die net binnenkomt.
Maar zodra hij zijn mond open doet, lopen bij Ama de rillingen over haar rug. Ed Aedelman. “Kijk aan, al mijn favoriete paardenmensjes bij elkaar”, roept hij met zijn zalvende, bekakte stem. “Ama, wat scheelt er aan kindje?” Ama doet alsof ze nog te suf is om te antwoorden en de anderen willen maar al te graag vertellen wat ze hebben gezien. Ed blijft maar roepen hoe erg het toch allemaal is en waar het heen moet met de wereld als mensen zo met elkaar omgaan, maar Ama weet inmiddels wel beter. Was de wereld maar van Ed af, dat zou al een stuk schelen, denkt ze verbitterd.
Geert en Angelique bieden aan niet alleen Faizal maar ook Fador af te zadelen en op stal te zetten en Sietske ondersteunt Ama terwijl ze met bibberende benen naar de kantine loopt.. Daar krijgt ze een groot glas koud water van Sietske en terwijl ze dat leeg drinkt, komt Phileine binnen, helemaal rood in haar gezicht en duidelijk geagiteerd.
“Ama, Amaatje, meisje toch. Heb je je erg pijn gedaan?” Ama slikt de tranen weg en zegt hees dat het wel meeviel. “Lieverd, ik ga Suleika vast voor je klaar zetten hoor”, zegt Ed snel en loopt weg. Sietske geeft Ama nog een keer een stevige aai over haal bol, die bijna meer pijn doet dan de hele val heeft gedaan. “Sorry, ik moet zo weer lesgeven, ik zie je snel. Sterkte meid.”
Zodra ze alleen zijn, buigt de als altijd chique geklede Phileine zich iets naar Ama toe, legt een keurig gemanicuurde hand op haar mouw. “Wat is er nu écht gebeurd?”, vraagt ze dwingend. Ama schrikt, wat moet ze nu zeggen? “Jouw vriendje heeft mijn zadel gesaboteerd?” Ze haalt diep adem en vertelt zo neutraal mogelijk wat er gebeurd is. Phileine lijkt er niet eens erg van te schrikken. Ze schuift wel nog iets dichter met haar barkruk naast die van Ama, kijkt nog eens goed om zich heen. “We moeten oppassen Ama”, zegt ze zachtjes.
Ama kijkt verbaasd opzij. “Wát zeg je Fiel?” Phileine herhaalt het en kijkt met haar donkerbruine ogen Ama ernstig aan. “We moeten oppassen Ama.”
Ama zet het glas water weg. “waarom dan?”, vraagt ze. “Wat is er dan aan de hand volgens jou?”
“Ik weet het niet”, antwoordt Phileine. “Of laat ik het zo zeggen. Ik weet niet vanuit welke hoek we het gevaar moeten verwachten. Maar er is hier iemand die iets in zijn of haar schild voert.”
Dan vertelt Phileine dat ze zelf, zonder medeweten van wie dan ook, zelfs Ed wist het niet, het bloed van Suleika heeft laten onderzoeken omdat de merrie waar ze een jaar geleden nog alleen mee door het bos en langs de straat kon rijden, zo lastig en vervelend was geworden dat Phileine er eigenlijk niet meer op durfde en een jongere bijrijdster had moeten zoeken. “Ik heb dat mede op advies van Ed gedaan, die steeds maar tegen me riep dat hij zo zuinig was op zijn vrouwtje”, vertelt ze. “Dat overbezorgde irriteerde me een beetje, maar hij had wel gelijk. Ik heb een bedrijf waar heel wat mensen hun boterham verdienen. En jij weet net als ik dat je je als ondernemer eigenlijk geen dag ziekte kunt permitteren. Ik moet er niet aan denken om iets te breken en maandenlang werkeloos thuis te zitten. Gelukkig heb ik in Kimmie een prima bijrijdster gevonden, maar het zat me toch niet lekker. Ik rijd al jarenlang en wil niet beweren dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ik weet inmiddels toch aardig wat van paarden en kan er goed mee overweg. Ik weet best dat merries zich soms om allerlei redenen anders dan anders kunnen gedragen, zeker als ze hengstig zijn. Maar de manier waarop Suleika zich de laatste weken gedroeg, dat is echt niet normaal. Daarom heb ik haar laten onderzoeken en tot mijn grote schrik werden er sporen van iets wat ze een partydrug noemen, Ketamine, in haar bloed gevonden. Op internet las ik dat je zenuwcellen hierdoor geen signalen meer doorgeven aan je hersenen. Bij een te grote hoeveelheid voelt een paard niets meer, kan het zich niet goed bewegen en is het bijna niet meer bij bewustzijn. Maar bij een kleine hoeveelheid Ketamine gaat een paard vooral hallucineren.” Phileine kijkt Ama strak aan. “Begrijp je waar ik heen wil? Iemand had het aanvankelijk het op mij voorzien, maar kennelijk nu ook op jou.” Voordat Ama daarop kan reageren, komt Alexander van Zonne de kantine in. Ama zucht. Alexander is fantastisch, maar Ama weet inmiddels wel hoe het zit in de paardensport. Veel mannen vallen op mannen en niet op haar. Of ze hebben alleen maar oog voor hun dieren. Daarom heeft ze Alexander altijd maar zoveel mogelijk genegeerd. Hoe moeilijk dat ook is, want Alexander is een knappe man en eigenlijk altijd heel voorkomend en vriendelijk tegen haar. Ze staat op van de barkruk en mompelt iets in de zin van dat ze nog even bij Fador gaat kijken en dan snel naar huis wil, ze is ineens enorm moe. Alexander en Phileine knikken begrijpend en Alexander houdt behulpzaam de deur voor haar open. Terwijl ze wegloopt, hoort Ama Phileine nog met hem praten, iets van ‘sneu’ en ‘veelbelovend’. Het zal allemaal wel, denkt ze en ze loopt een beetje stram en houterig van de opkomende spierpijn naar de stal van Fador. Onderweg komt ze langs de stal van Suleika. De merrie staat dromerig voor zich uit te staren met het zadel al op haar rug en Ed staat voorover gebogen de hoeven van het paard uit te krabben. Ama probeert zo snel mogelijk voorbij te strompelen en ziet nog net hoe onder de trui en boven de broeksband van Ed allemaal stro zit. Zeker gevallen in de stal of zo, denkt ze en eindelijk kan ze weer een beetje lachen. Stomme Ed.
