“Hoi ik ben Fieke”, zei de vrouw opgewekt en streek een lok van haar moderne, asymmetrische donkere kapsel achter haar oor. Ze was van Ama’s leeftijd, maar had dezelfde soort outfit aan als alle jonge meiden bij Ama in de les: een strak, kort donsbodywarmertje en een rijbroek in jeansstijl met een paar kleine glitteraccentjes, alles van de populaire tienercollectie van het duurste merk ruitersportkleding.
“Ik heb hier ook heel lang gereden, maar nu heb ik een eigen paard, een Fries”, zo stelde ze zich voor. “Ik rijd nu bij Manege Happy Horse, daar heb ik mijn paard in pension staan. Jij rijdt zeker al heel lang, dat je op Teddy’s eigen paard mag lessen?“ Ama was blij dat er iemand aardig tegen haar deed en vertelde hoe kort ze nog maar de lessen volgde. “Jeetje”, deed Fieke bewonderend. “Goh, wat knap zeg. En je zit er zó netjes op. Nou ja, ik ben toen ik hier reed ook heel vaak gevallen hoor, maar mijn eigen paard is zo braaf, daar kun je niet eens van af vallen al zou je het willen, haha.” Ama had op dat moment haar buik vol van paarden en paardrijden maar toen Fieke haar uitnodigde om eens bij haar en haar paard te komen kijken, zei ze toch maar ja, eigenlijk meer om er maar vanaf te zijn.
Fieke bleef bij Ama zitten en vertelde aan de rest van de meiden en later ook aan Teddy hoe goed het met haar en haar Friese paard ging. “Leuk joh”, zei Teddy, een beetje ongeïnteresseerd. En ook de andere meiden reageerden een beetje lauw op Fieke’s verhalen over de wedstrijden die ze reed en de prijzen die ze gewonnen had en hoe ze elke week in haar eentje een grote buitenrit maakte. Dat klonk Ama beter in de oren dan haar eigen manegelessen waarbij ze gemiddeld drie keer in de maand van haar paard viel. Toen ze naar huis ging, liep Fieke met haar mee naar buiten. Ze waren allebei met de fiets gekomen en fietsten gezellig kletsend naar huis. Ama beloofde meteen de volgende dag bij Fieke en haar paard te komen kijken en Fieke zei dat ze gewoon haar rijkleren aan moest doen, dan kon ze mooi eens proberen hoe dat was op zo’n brave Fries.
Daarna was alles heel snel gegaan. Ama mocht op de dagen waarop Fieke zelf geen tijd had op Fieke’s paard Menno rijden als ze daarvoor in ruil Menno’s stal dan ook uitmestte en het zadel en hoofdstel eenmaal per week netjes poetste. Omdat Fieke een drukke baan met ploegendiensten in de bejaardenzorg had en Ama als freelance-vormgever toch maar gewoon thuis zat te werken, kon Ama mooi de verplichtingen vervullen die Fieke ‘op stal’ zoals ze dat noemde, had en zo leerde Ama iedereen bij Happy Horse kennen. Ze merkte dat een ‘eigen’ paard toch wel heel anders was dan een manegepaard en raakte al snel onder de indruk van het Friese ras. Toen ze Fieke bekende dat ze ervan droomde ooit zelf een Fries te willen hebben, wist die er wel één te koop. Fador was wel heel duur geweest, maar toen Fieke haar vroeg wat haar veiligheid haar waard was, besloot ze voor hem te gaan. Want Fador was door en door betrouwbaar. Het feit dat hij geen echte stamboom had, gaf niet. En dat er her en der wat witte haartjes tussen het zwart doorschemerden, vond Ama juist wel weer heel schattig staan. Fieke had de hele aankoop geregeld en had nog flink wat van de prijs af weten te krijgen. Omdat Ama nog helemaal geen spulletjes voor haar paard had, mocht ze het zadel en hoofdstel van Fieke overnemen en ook wat dekens en zadeldekjes. Fieke was toch al van plan geweest zelf iets anders te kopen en inderdaad, in de weken erna kreeg Menno een op maat gemaakt dressuurzadel, een hoofdstel waar kleine flonkerende siersteentjes op genaaid waren en een complete set zadeldekjes, bandages en dekens die precies bij elkaar kleurden. Voor zichzelf kocht Fieke een paar op maat gemaakte rijlaarzen, want ze had nogal moeilijke voeten, dus ze had echt laarzen van goede kwaliteit nodig.
Fador leek dik tevreden met zijn tweedehands outfit, maar vanaf dat moment spaarde Ama fanatieker dan ze ooit had gedaan om hem ook zo mooi in de spulletjes te kunnen zetten. Verder bracht ze al haar vrije tijd door met Fador. Vriendinnen klaagden weleens dat ze haar zo weinig zagen, maar daar trok Ama zich niets van aan, want ze genoot met volle teugen van alles wat met Fador te maken had. Het rijden op een manegepaard was altijd erg leuk geweest, maar in niets te vergelijken met een eigen paard. Ze was zó blij dat haar droom dankzij Fieke nu was uitgekomen.
