De mensen die mijn handel en wandel een beetje volgen, weten dat ik graag op de racefiets en de mountainbike stap. Ik doe dat puur recreatief en het gaat me er niet om een bepaalde route zo snel mogelijk af te leggen. Sterker nog, als ik onderweg iets moois zie, stap ik af en zet de fiets in de berm om met mijn smartphone een foto te maken. Altijd leuk om geïnteresseerden, zoals de mensen bij mij thuis en de volgers op Strava, te laten zien wat ik onderweg zoal tegenkom.
Natuurlijk ben ik niet blind voor de kritiek die een bepaalde groep mensen heeft op al die mensen die zo nodig een racefiets moeten aanschaffen om daar het verkeer onveilig mee te maken. Ik voel me uiteraard totaal niet aangesproken, want ik probeer op de weg en in het bos rekening met iedereen te houden. Al zal ik ook wel eens in een situatie terecht komen dat mensen met de vinger op hun voorhoofd wijzen, maar dat ligt misschien meer aan die mensen dan aan mij.
Riool
Ik weet het, sociale media hebben soms meer weg van een riool dan van een medium waar je interessante informatie met elkaar deelt en waar je elkaar soms complimentjes geeft. Mensen zoals ik, die van iets sneller fietsen houden, worden afgeschilderd als idioten die nergens rekening mee houden, die hun fluimen en bananenschillen ongegeneerd in de berm flatsen, soms zelfs richting medeweggebruikers en die zich king of the road wanen. Ze fietsen oudjes omver, steken nog snel even een provinciale weg over en gaan voor niets of niemand aan de kant. Het is me nogal een opsomming, maar het komt allemaal voorbij.
Waarheid
Het eenzijdige gescheld dat trouwens vele andere groeperingen treft, maakt me verdrietig, maar ik weet dat er weinig aan te doen is. Ik weet ook dat er wel een kern van waarheid in schuilt, ik maak het namelijk zelf óók mee. Zaterdag nog, toen ik met mijn Marietje in de auto naar de Boswachterij Staphorst reed voor een wandeling. Dat er eerst in mijn eigen woonwijk een Fiat Panda door wilde denderen, waar de jongedame voor mijn Opel Agila moest stoppen, en dus uiteindelijk vol in de remmen moest, was al wat. Maar nog geen 10 minuten later moest een peloton van 7 wielrenners óók vol in de remmen voor mijn mooie blauwe autootje. Nee, ze hadden geen voorrang op de Oosterparallelweg, waar ik op de Gorterlaan reed. Maar o wat kwamen die gasten met een belachelijke snelheid op deze kruising af. Marietje en ik hoorden hun remmen piepen en zagen de grijze man die vooraan reed, zelfs geërgerd in onze richting kijken. Alsof hij met zijn ogen wilde zeggen dat wij deze groep maar voor hadden moeten laten gaan. Gelukkig hadden ze hun materiaal goed voor elkaar.
Ik ken de shirtjes van de meeste fietstoerclubs uit de buurt wel, maar deze heren hadden een shirt dat ik niet thuis kon brengen. Waarschijnlijk wielrenners die onze wegen niet heel goed kennen, anders hadden ze hun snelheid wel getemperd. Hoop ik. Maar wielrenners als deze groep verpesten het voor de rustige recreanten. Ik zie wel meer van die hardrijders die zich inderdaad weinig van anderen aantrekken, ik hoop alleen dat de mensen die in augustus 2016 14 Hollanders van Meppel naar de Mont Ventoux zagen fietsen, geen aanstoot aan ons hebben genomen.
Onvoorspelbaar
Wel vind ik dat iedereen elkaar de ruimte moet gunnen op weg en in het bos. De komst van snelle fietsen, waar ook ouderen onvoorspelbaar hard kunnen rijden, maakt het soms wel lastig. Wielrenners raken ook geïrriteerd als (oudere) mensen stug naast elkaar op het smalle fietspad blijven fietsen of midden op een landweggetje, het gehoorapparaat doet het dan vaak niet. Of als gezinnen hun jonge kinderen op die kleine fietsjes te ver vooruit laten rijden, terwijl die kindjes geen idee van links of rechts hebben. Of die mensen met een hond aan een hele lange lijn, die het dier ongecontroleerd laten lopen.
Vanavond maakte ik in het bos, weer Staphorst, op de mountainbike mee dat een persoon ver voor mij op de smalle MTB-track liep. Her en der staan plakkaten dat voetgangers en paarden op de MTB-tracks niet toegestaan zijn. Ik belde drie keer, kwam steeds dichterbij en besloot naar de persoon te roepen. De persoon gaf geen sjoege, logisch als je oortjes in hebt waar de muziek hard je brein binnenkomt. Toen ik er langs moest, raakte ik de persoon licht, waarvan deze nogal schrok. Geen ongelukken, maar wel irritatie. Bij mij, maar waarschijnlijk ook bij de bewuste persoon. Eigen schuld, dacht ik.
Gelukkig gaat het meestal goed en ook vanavond heb ik weer genoten van mijn 20 kilometer door het bos. Twee Reeën gespot, veel vogels en wat konijnen. En verder slechts één andere mountainbiker. Plus die ene onvoorzichtige gast dan. Mensen, pas een beetje op en hou rekening met elkaar. Pas de snelheid aan als je de omgeving niet goed kent en zet een helm op als je het bos in gaat fietsen. Het hoeft niet zo moeilijk te zijn. Fijne rit gewenst!
Peter Nefkens
