Dat vreugde en verdriet dicht bij elkaar liggen, maken we op z’n tijd allemaal mee. Soms zijn er periodes dat de feestjes zich aaneen rijgen, maar soms lijkt het verdriet ook eindeloos. Zeker als je zelf niet in de meest ideale gezondheidssituatie zit met je gezin, komen de nare berichten toch even wat anders binnen.
De afgelopen week waren mijn gedachten vooral in Ruinen, waar vele tranen gelaten zijn en nog worden. Met het definitieve afscheid van mijn journalistieke collega Bert Jansen nog vers in gedachten, was de verbijstering enorm toen ik hoorde dat Martien Jongman was overleden. De nog maar 27-jarige dochter van mijn oud-collega Zwaantje en haar man Jan. Op zaterdag nog vrolijk op de foto met de dames van vv Ruinen bij het autowassen op de Open Bedrijvendag, bij hoofdsponsor Eddy de Jong, maandagmorgen je geliefde Maurice gedag kussen, zonder dat iemand wist dat het de laatste keer ooit was. Niet voor te stellen, maar het gebeurt gewoon. Je wilt er niet aan denken, moet er ook niet aan denken.
Halfstok
De vlaggen op het Ruiner sportpark hingen de hele week halfstok, verderop ging de aanleg van het kunstgrasveld gewoon door. Martien zal er nooit op voetballen, zal haar elftal hopelijk vanuit de hemel bijstaan tijdens de wedstrijden van Ruinen dames 1. Zelf was ze net weer hersteld van een blessure, Martien had de training weer hervat en was bijna klaar voor haar rentree. En dan ineens is alles voorbij, hoe hard kan het leven zijn.
Oneerlijk dat leven en mijn gedachten zijn bij Zwaantje en Jan en de andere familieleden, maar ook bij (opa) Jan Klavers in Deventer, die getroffen werd door een bizarre agressieve vorm van kanker, die in betrekkelijk korte tijd heel veel kapot maakte. Onze vriend Jan zal zijn geliefde Goahead Eagles nooit meer vanaf de tribune zien, anderhalve dag na Chelsea – Ajax sloot hij zijn ogen voorgoed. Zo hoop je het EK 2020 nog te halen, zo wordt dat bijgesteld tot één wedstrijd in de Adelaarshorst en zo bleek zelfs Kerstmis een utopie.
Ellende
Mijn gedachten zijn ook in Zwolle waar oud-Meppeler Marcel Wortelboer al maanden knokt tegen die k*#-ziekte en waar zijn vrouw Daniëlle, ook een oud-collega, en dochter Benthe hem alle liefde en steun geven die Marcel goed kan gebruiken.
Wat een ellende, en dan sta je donderdag bij de opening van ‘t Vershuus in Ruinen met allemaal trotse en blije mensen. Het leven gaat gewoon weer verder, dat moet ook. Ik sprak daar oud-collega Roelof Tissingh, die opgewekt vertelde dat het naar omstandigheden wel goed ging. Ondanks meneer Parkinson kan hij nog steeds solexen verhuren en begeleiden. Dat maakt me dan weer blij, want Roelof was toch altijd een geweldige collega bij Boom Pers, waar je van op aan kon en die altijd gouden tips uit Ruinen voor de redactie in petto had. Roelof maakt er het beste van, dat proberen we allemaal, maar soms moet je wel even een knop omzetten. Vreugde en verdriet, ze horen bij elkaar als leven bij de dood. Of we het nu leuk vinden of niet.
Peter Nefkens
